The World Around Us

Vietnam NA zes weken

17-10-2008

Als ik terug kijk naar mijn introductie van Vietnam op de site, zes weken geleden lees ik nog eens mijn beweegredenen om naar dit groene rijstland te komen. De hutspot-cultuur, de prachtige natuur, de religie-hutspot, de toeristenattracties als musea en andere bezienswaardigheden.

Het is waar dat er uitzinnig veel Ho Chi Minh-beelden staan. Je geneest er vrij vlot van, na de derde kijk je niet echt meer op of om. De natuur is inderdaad zeer anders in het noorden, het midden en het zuiden. Onze flirt met het strand van Nha Trang was heerlijk. Onze langere flirt met de bergen in het noorden was mooi en moeizaam, Sapa en omgeving is schitterend maar wat een hard leven voor de mensen daar. En met de mensen bedoel ik de minderheden. Maar ook het leven in de Mekong Delta is lang niet zo romantisch als men het de toeristen wil laten geloven. Het is hard werk op de rivier.

De hutspot van religies is zeker waar. Er is veel Confucianisme en Boeddhisme is, met daarnaast vooral het Chrsitendom. We hebben veel mooie kerken en tempels bezocht. Jammer genoeg is er niet veel uitleg, dus wat we begrijpen is maar minimaal. De geschiedenis van het land intrigeert me nog altijd.

Zeer begrijpelijk is er veel nadruk op de American War. In sommige gebieden juist meer op de Franse kolonisatie vanwege de geschiedenis van dat gebied. Als je meer wilt weten daarover is het niet zo makkelijk, daar moet je echt naar op zoek. Behalve dan de Champa-cultuur, daar struikel je in het midden van het land over, haha. Maar dat is weer zo’n duidelijke link naar India, dat ik het wel interessant vond maar niet echt zocht. En de “communistische” kunst, daar struikel je ook over.

Waar je niet onderuit kan, is de opkomende kapitalistische inslag van het land en de mensen terwijl men nog altijd niet de vrijheid heeft om te kiezen waar men op wil stemmen. Communisme leeft nog, maar voor hoe lang? Het lijkt me verwarrend, maar het is een taboe, je gaat daar niet eventjes over kletsen met je ober. En voorlopig lijkt het kapitalisme vooral buitenlandse, Aziatische, investeerders aan te trekken.

En de toeristen. De toeristen zijn overal, worden ook overal hetzelfde behandeld op enkele uitzonderingen na, en worden handig van hun geld afgetroggeld. Okay, dat klinkt negatiever dan het is, maar waar is het als je niet oppast.

Of de welvaart hier dan ook beter verdeeld is? Hmm, de welvaartstand is zeker hoger dan in een land als India, maar of het hoger is dan in bijvoorbeeld Thailand of de Filippijnen betwijfel ik. Wel denk ik dat de armoede vooral verborgen is. In het noorden, waar het klimaat en het land ruiger en woester is, is er meer armoede. Er zijn daar ook zeker minder toeristen. De extreme armen en extreme rijken wonen niet naast elkaar maar bestaan heus wel. En zoals overal, zijn de armen vooral op het platteland met minder toegang tot ziekenhuizen e.d. Er zijn bijna geen gehandicapten op straat, zeker minder bedelaars ook. Maar ze zijn er wel, je ziet ze alleen niet als buitenlander. En hoe daar mee wordt omgegaan is ons vooralsnog een raadsel.

Vietnam is mooi, met extreme klimaatverschillen en zeer verschillende levenswijzen. De mensen zijn vriendelijk. Er is veel geschiedenis. Maar ik heb mijn hart er niet aan verloren. En waarom dat niet is, weet ik niet. Ik heb er al vaker over nagedacht maar kan de vinger er niet op leggen. Dat irriteert me een beetje, maar dat helpt niet, haha. Misschien is het te snel na India dat zeker wel mijn hart heeft veroverd. En waar de extremen je in het gezicht worden gegooid zodra je aankomt.

Of ik er ooit terug ga? Ook geen idee. Misschien in verband met werk? Maar voor toeristische redenen denk ik niet.

Zie de foto albums Faces of Vietnam en Vietnam’s Views .

Comments: 0

Afscheid India

06-09-2008

Jullie hebben nog wat van me tegoed.. ik ben dan wel al in Vietnam maar ik heb nog niks geschreven over mijn afscheid bij CYSD en mijn eigenste feestje met vrienden.

In één woord: GE-WEL-DIG!

Mijn laatste dag bij CYSD was op woensdag, maar er was al besloten dat mijn officiële afscheid plaats zou vinden op donderdag omdat Chairman er anders niet bij kon zijn en dat was natuurlijk wel een vereiste. Ik had verder niets met de hele opzet te maken en verwachtte het maar half/half. Een beetje omdat Pragnya wel wat hinten had gegeven, verder ook niets.

Dus dinsdag en woensdag nog veel dingen geregeld van huis uit, wat documenten voor VSO die handig kunnen zijn voor vols, en wat overdracht naar collega’s en een “notitie met mijn reflectie over de afgelopen twee jaar”.

08-08-28 Farewell CYSD Het afscheid was een formele bezigheid, ik werd netjes opgebeld of ik aub naar de grote conferentiezaal wilde komen waar het overleg zou plaatsvinden. Overleg?! Oh jeetje, dit wordt één van die formele gelegenheden waarbij mensen worden gedwongen iets te zeggen over de ander.. Hellup! Maar het viel mee.

Sunder opende formeel het overleg, Chairman hield een prachtige speech (je zou denken dat ik een engel ben die is neer gedaald op aarde), en ik mocht hem niet interupteren!! Er werden vele lieve dingen gezegd, zoals Steph die opmerkte dat ik op haar eerste dag iedereen introduceerde en bij iedereen iets persoonlijks vertelde.

Padma die vertelde dat ze het zo leuk vond dat ik niet alleen Oriya steeds beter spreek maar dat ik altijd met iedereen een praatje maak, hoog tot laag. Udakar van Accounts zei dat ik altijd met een glimlach binnen kwam, Alok wenste me veel succes in de toekomst, Jeetendra beschreef heel goed hoe we samenwerkte en ook lol hadden.

Pragnya beschreef de vriendschap, Sunder heeft blijkbaar mijn website gevonden en vind de terugblik interessant, Nasir vertelt dat ik niet van roddelen houdt en dat hij dit waardeert en dat ik hem nog wel eens van repliek diende en dat ook waardeerde, Srimat zei dat ik hard werkte maar wel eens een kort lontje had.

Mijn niesje wordt nog eens voorgedaan en iedereen ligt dubbel.. Gita zegt dat ze vooral de vriendschap buiten werk om waardeert. En dan mag ik eindelijk, want mijn speech MOET als laatste namelijk. Ik heb het voorbereid, heb zelfs wat punten opgeschreven op een briefje maar als het erop aan komt, vergeet ik het te gebruiken, haha.

Maar oprecht sprak ik dat CYSD een familie is, die me heeft verwelkomd en heeft geholpen, ik heb een prachtige nieuwe ervaring, mensen hebben mij veel geholpen – ook persoonlijk. Ik probeer India te begrijpen maar realiseer me dat ik niet verder ben gekomen dan de bovenste laag. De vriendschappen zijn waardevol en ik sluit af waarbij iedereen klapt voor iedereen. Want allemaal doen we niet gemakkelijk werk maar wel waar onze ziel in ligt omdat we om anderen geven. Mooi.

Ten slotte werd ik nog verwend met een mooie kaart, vele chocolaatjes en een prachtige zilveren ketting waar meerderen mensen aan hebben mee betaald. Zo lief!

’s Avonds neemt Priya me mee naar haar favoriete kledingzaak en ik kies een schitterende dupatta uit. We snacken wat hierna en dan is het tijd om echt naar huis te gaan. Wat een mooie dag!

08-08-30-Geri-Jeetu

Zaterdag was ook een fijne dag, overdag kwam Ineke al effe aan, Nimisha komt op tijd aan vanuit Berhampur, en Marlowe komt over uit Delhi! Rose en Stuart kwamen over uit Kolkata. ’s Avonds is het een leuk en hartstikke gezellig feest met een continue komen en gaan.

Ik zorgde voor snacks en eten, en vroeg de rest om wat te drinken mee te nemen.. Nou dat is gelukt! Er is me wat drank gebracht, de Bhuba club kan nog wel een feestje geven, haha. Toch zo’n 40 mensen zijn uiteindelijk geweest. Ik heb me voor de laatste keer in saree gehijst en dat wordt wederom gewaardeerd.

08-08-30-friends-3pix

De dames van Bhuba hebben ik weet niet hoeveel kokosnoten gekocht om zo verse pinacoladas te maken, wauw! En ook van hen heb ik een mooie ketting gekregen.. wat een verwennerij! Ik zal ze missen hoor.. ons hechte clubje.

08-08-30 Farewell party

Zondag is een luierdag, moet effe bijkomen!! 😉 Rustig aan wat ingepakt en het lijkt erop alsof ik veel te veel meeneem! De rugzak voelt tenminste behoorlijk zwaar aan. Maar in Kolkata pakte ik het opnieuw in en valt het reuze mee gelukkig, moest het alleen even iets slimmer aanpakken.

In Kolkata zijn Marlowe en ik nog drie dagen geweest om nog wat meer uitrusten, wat spulletjes halen voor Marlowe die daarvoor geen tijd had in Delhi waar hij zich suf heeft gewerkt, en Rose en Stuart nog eens gezien. En dan stappen we eindelijk op het vliegtuig naar Vietnam – spannend!

Comments: 0

Leuke onderhandelingen

28-08-2008

NegotiationW Leuke prijsonderhandelingen heb ik meestal bij de auto-rickshaw standplaats bij Mayfair Hotel, omdat ik en Caroline hier eerst woonden en de mannen allemaal leerden kennen. Tegenwoordig is er nog maar één mannetje overgebleven, de rest zijn nieuwelingen voor mij, haha. Hier een voorbeeldje van zo’n onderhandeling, waar je geduld voor moet kunnen opbrengen.

Zaterdag kocht ik bloemetjes bij Mayfair winkel voor Pragnya en wilde hierna blij in de rickshaw stappen. Mijn favo-mannetje Bébé is er gelukkig. “Namaskar Madam! Namaskar Bébé, bhala achanti? Ha, bhala madam. Kheoti jibe? Mu old railway station bahut pakare jauchi. Achaachaa, tickachhi. Kete tanka? Asi rupiah! What? Bhai, se thicke pakare achi. Dayakari, mote bhala price daucha! Ok, Madam, sixty rupees. Nai, nai, se chalis tanka achi. Kintu, eita saptaha bandh ou aji Janmastani achu, so panchas tanka! Okay? Nai – 60 rupees. Nai, panchas tanka final price. Nahin Madam. Okay.”

(Vertaling: “Hallo mevrouw! Hallo Bébé, gaat alles goed? Ja, goed mevrouw. Waar ga je heen? Ik ga naar het oude treinstation. Aha, begrepen, oké. Hoeveel kost het? 80 Roepies! Wat? Broer, het is best kortbij. Alsjeblieft, geef me toch een goeie prijs! Oké mevrouw, zestig roepies. Nee, nee, het is veertig roepies. Maar deze week was er een staking en vandaag is Janmastani (de geboortedag van Krishna, dus een festival), dus 50 roepies. Oké? Nee – 60 roepies. Nee, vijftig roepies is mijn laatste prijs. Nee mevrouw. Oké”, zeg ik en draai me om.)

Nu begint het spel van weglopen. Na enkele passen probeert een collega van hem het: “55 roepies? Nee, echt niet, ik betaal al 10 roepies meer omdat ik jullie ken. Ja, maar 55 is de laagste prijs! Jammer”, zucht ik, “dan loop ik naar de hoofdstraat 200 meter verderop. Nou, ga dan maar”, mokt de jongen.

Na 50 meter stopt Bébé naast me met de auto-rickshaw, “Asu Madam (kom mevrouw) – 60! What? No, no, I told you 50 rupees. Okay, okay asu-asu. En ik kruip tevreden in de rickshaw voor een hobbel-de-bobbel rit voor de gevraagde prijs.

Comments: 0

Een opstootje in Orissa

27-08-2008

En dan worden alle volunteers op zondagavond gewaarschuwd dat we maandag binnen moeten blijven, we krijgen een soort preventieve huisarrest opgelegd. Dat is nog eens een verrassing, na 2 ½ jaar rust! Het lijkt erop dat niemand in het buitenland dit in de krant heeft gezet, maar als het zo is – geen zorg; het viel allemaal reuze mee!

In het kort is het volgende gebeurd:

Een politieke leider die tevens een hindoe-priester is met een behoorlijk aantal volgelingen, is om het leven gebracht. Dit heeft tot gevolg dat de tegenpartij de regering in Orissa ervan beschuldigd hun politie-apparaat niet op orde te hebben.

Op de een of andere manier worden plots de christenen ervan beschuldigd hier iets mee te maken hebben. Omdat elke buitenlander als christen wordt beschouwd moeten we ons daarom gedeisd houden. De regering heeft overigens het hele publieke leven stil gelegd uit voorzorg, scholen en publieke diensten moesten dicht. Veel winkels en bedrijven en NGO’s hebben dezelfde voorzorgsmaatregel in acht genomen.

Er zijn enkele relletjes geweest, maar niemand is de woonwijken ingetrokken. Winkels en stalletjes waren gesloten, dus met de minimale hoeveelheid aan groente en fruit die we in onze koelkast hebben, hebben we wat klaargemaakt in de avond.

Vols zagen het dan ook vooral als een extra vrije dag. Ik heb het gebruikt om mijn website bij te werken, foto’s te bewerken, een uitgestelde chat met Marlowe te hebben, alvast postpakketjes klaargemaakt en de kamer gepoetst. Ik ben helemaal op orde, terwijl het erop leek dat ik toch echt te weinig tijd zou krijgen hiervoor.

Comments: 0

Gekkenwerk is ut!

26-08-2008

08-08-19-Thanks1W Vorige week was wel een beetje gekkenwerk. Ik zal je er eens kort doorheen lopen voor het juiste gevoel.

Dinsdag de laatste dingetjes voor die dag geregeld, in bus gesprongen met mijn camera en het donatiegeld. Ik word feestelijk onthaald op de school, ze zijn zo dankbaar. Sommige kinderen herkennen me en roepen meteen “photo, photo!”

Het keyboard (al blijven ze stug synthesizer zeggen) staat klaar en de leraar speelt een stukje terwijl men prachtig zingt en enkele kinderen enthousiast mee hameren op een piccolo, tabla en viool!

08-08-19-Thanks2W Het keyboard wordt bijna als een god behandeld, ze zijn er zó voorzichtig mee! Enkele kinderen mogen er op spelen, maar het blijft selectief. Want velen hameren er anders op, zonder te begrijpen dat het zo kapot gaat.

De bedankbrieven voor de “geld”-donors krijg ik mee, en geef ik in januari (stel je voor dat ik het opstuur en het niet aankomt!).

08-08-19-Staff1W Na een heerlijke lunch bij Kumkum en KK moet ik verplicht uitrusten op het bed met een praatje. Waar je ook bent, tussen twee en vier uur zal men altijd rustig aan doen hier, hahaha.

Dan gauw naar huis terug want Ineke, een Nederlandse volunteer, komt vandaag aan. De trein is steeds langer vertraagd, arme meid.

We gaan dus niet meer uit eten als bedacht, maar ik maak wat eten klaar thuis en net als de eerste gasten arriveren vertrek ik naar het station om haar op te halen. Leuk om haar weer te zien na maart en na heel wat heen en weer gemaild te hebben! Wel beetje raar om Nederlands te spreken in Bhuba, haha.

Na een half uurtje komen er ook collega’s van haar en ze hebben al een flatje voor haar gevonden waar we meteen heen gaan. Heel aardig van ze. Het is niet perfect, maar de eerste maand zal ze er wel kunnen blijven. Dat ligt ook aan haar mentaliteit, ze is heel positief en vastbesloten er iets leuks van te maken.

Woensdag is een staking, maar het kantoor is open. Omdat Ineke de eerste nacht bij mij bleef slapen gaan we op weg naar haar plekje waar ze opgehaald wordt. Ahum, dat dachten we… Haar collega is eerst naar mijn huis gegaan, vervolgens naar CYSD en toen pas naar haar flatje.

Ik probeer een rickshaw te nemen naar werk, maar helaas.. niemand die me mee wil nemen voor een fatsoenlijke prijs. En dan breekt mijn schoen ook nog eens! Wat een giller. Dus Pragnya maar gebeld die me moet komen ophalen halverwege.

’s Middags alweer shoppen met Ineke voor de eerste basis behoeften, maar wat een gedoe zeg met die rickshaws vandaag. Maar uiteindelijk loopt alles prima. Het is eigenlijk wel een beetje grappig, maar wel verwarrend als je net aan komt.

Thuis wordt ik alweer opgehaald door Chairman voor een etentje. Ik dus kadootje meegenomen voor zijn vrouw, blijken we met zijn tweetjes uit eten te gaan! Oeps. Nee, ik ga zondagavond pas naar zijn huis, ahaaaaaaaa. Het was wel gezellig, ik had een leuke tijd.

Donderdag was het wat rustiger, op werk een ‘note’ afgemaakt over monitoring in CYSD. Wat er mee gedaan wordt weet ik niet, maar ik heb mijn best gedaan. ’s Middags met Geri naar Kasturi, haar baas die OLS leidt. OLS is ee instituut voor gehandicapte kinderen, ook hier doneert mijn familie aan! Lief toch.

We hebben het idee opgevat van een veilige speelplaats voor kinderen, want niks is veilig nu en er zijn nergens speeltoestellen. Kasturi knikt vriendelijk en nodigt ons uit voor een etentje. Ik wil een budget zien dus dat gaan we volgende week bespreken. Ben benieuwd.

08-08-20-prof3W In de avond alweer een lekker en gezellig etentje, dit keer bij de professor (onze huisbaas die boven ons woont) met Steph. Moe rollen we even later met volle buikjes onze bedden.

Vrijdag maak ik nog wat meer werk af en bereid ik wat voor om te geven aan VSO. Het plan is om ’s avonds te dansen in Mayfair met een biertje, maar ik sla het af.. moe en koppijn. Ik heb een chat opgezet met Marlowe en plots staat Nadia voor de deur. Kom erin.. nog wat telefoontjes erbij en mijn koppijn slaat om in explosieve pijnkloppingen, jammer – vroege avond voor mij dus.

08-08-23 Pragnya house (44) Zaterdag is Janmastani festival, zodoende hebben we vrij van CYSD en ik ga naar Pragnya voor de laatste keer om lekker bij te kletsen en te spelen met de baby van haar broer, wat een schatje!

Heerlijk lunch gehad met voor de eerste keer pothol dat ik lust! Pothol is een groente dat lijkt op een mini-komkommer en erg bitter is met enorme harde zaden. Ik heb het vaker geprobeerd omdat het hier een delicatesse is.

Tenslotte gaan Nadia, ik en Stephanie naar Puri – mijn laatste keer! Lekker relaxed, gezwommen, massage gehad, lekker gelunched, wat gekocht bij mijn favouriete winkeltje, en weer op weg naar huis de volgende ochtend.

’s Avonds naar Chairman en zijn familie, erg gezellig. Hij schrok ook al van mijn paspoort verhaal !

08-08-24-Puri-twopix

Comments: 0

Gevonden voorwerpen: mijn paspoort!

25-08-2008

dutch-passport Pff, deze week is hectisch verlopen en dan krijg ik ook nog eens de schrik van mijn leven.

Donderdag stuurde ik mijn paspoort met een koeriersdienst naar Marlowe, voor het aanvragen van een visum voor Vietnam in Delhi. Er zijn namelijk maar twee Vietnamese ambassades in India, eentje in Mumbai en eentje in Delhi waar Marlowe werkt.

Ik vraag wel drie keer na aan mijn collega’s of dit de beste en veiligste koerier is. “Ja, Lis – maak je nou niet zo veel zorgen!” Tja, ik ben inderdaad nogal panisch aangelegd als het gaat om officiële papieren, Indiase bureaucratie, bankkaarten, laptop en mijn camera.

Zaterdag om 11.00u belt Marlowe op “Lis, honey (oh-oh denk ik meteen), we got a huge problem! Je paspoort zit niet in de envelop!! Alles zit erin, behalve het paspoort. Wat?????” Ik krijg het ogenblikkelijk benauwd, dit was nou net waar ik bang voor was!

Ik bedenk me dat ik eindelijk klaar ben om het land te verlaten en het me toch non-de-pietje wéér moeilijk wordt gemaakt. Wat blijkt? Aan één kant van de envelop is een scheur. Gestolen, denken we dus allebei.

Ik geef hem het verzendnummer van de koerier en hij gaat bellen in Delhi, en ik hier in Bhuba, naar het kantoor. Ik ga op een holletje naar CYSD waar een collega erg behulpzaam is. Maar niemand neemt de telefoon op bij de koerier omdat het een festival-dag is (geboortedag van Krishna). Nu begint Prasand zich toch ook een beetje druk te maken, en da’s nog minder goed voor mijn gemoedstoestand!

In mijn hoofd draait ondertussen het volgende lijstje zich af: ik moet een nood-document halen bij de ambassade. Er zit een consulaat in Kolkata, misschien kunnen die dat ook. Okay, treinen boeken dus. Dat kan vandaag. Ik moet meteen internet hebben voor tickets, en telefoonnummers. Balen, het is zaterdag, ambassade is dus gesloten. Oh, maar dat geeft me de mogelijkheid morgen alles in te pakken en mee te nemen naar Kolkata. Oh ja, en aangifte doen bij de politie. Die zijn vandaag wél open, da’s handig.

En dan belt Marlowe op met de verlossende woorden “I have your passport in my hands!”

Puf………. Wat een opluchting! Hij is met een collega gaan bellen naar de koerier, die een kantoor bleken te hebben op dezelfde marktplaats als waar hij werkt. Hij is er dus met dezelfde collega meteen naar toe gegaan, ze hebben de postzak kunnen vinden en daarin lag nog het paspoort! Waarschijnlijk heeft er iets scherps tegen de kant van de envelop aan geschuurd … Ongelooflijk, wat een geluk?!

Comments: 0

Visakapatnam: Op een holletje naar de verkeerde trein..

21-08-2008

DSC_0284[1]W Vorige week donderdag na een zeer hectische dag (’s morgens terug uit Sundergarh, naar werk en ’s avonds weer een nachttrein) eindelijk aangekomen op vrijdagmorgen in Visakapatnam. Om 5.00u in de ochtend, gaap..!

Samen met Geri, Michelle en Nadia zijn we drie daagjes op vakantie in dit stranddorp. Ahum, dorp? Het blijkt toch wel een stad te zijn, een echte medische stad vol met gespecialiseerde ziekenhuizen (vooral in IVF en oncologie), hotels (voor toeristen en ook voor patienten om te revalideren), wat eetgelegenheden en een groots aantal apothekers. Schone straten! Mooie stranden!

Er was geen hotelkamer gereserveerd wat betekent dat we dus nog op zoek moesten gaan. Niet zo handig op Independence Day want dan is bijna alles volgeboekt.. :-/ Uiteindelijk hebben we een hotelletje gevonden die een “penthouse” tot beschikking had voor ons. Dus op naar het platte dak waar in het midden een betonnen blok staat dat dus de kamer voorstelde.

DSC_1018W Best leuk eigenlijk, overal ramen, twee bedden aan elkaar geschoven (dus we sliepen met zijn vieren op één rij) en een teeveetje. Men verwisselde zelfs de gordijntjes voor ons! Zaterdagavond viel de regen met bakken uit de hemel waardoor we ook nog eens een zwembad in ons eigen kamertje hadden.

Nog een andere bijkomstigheidje van Independence Day is dat dit een “dry” day is – geen alcohol!! Stel je je Koninginnedag voor in Amsterdam zonder enig koud biertje?! Maar het eten is hier goed, mjammie.

We hebben weinig gedaan dit weekend; we waren allemaal moe en wilden relaxen. Dus hebben we uitgeslapen, lekker gegeten, beetje op het strand gewandeld en wat gezwommen en een hoop afgekletst.

Zondagmorgen naar een hotel gegaan voor een heerlijk ontbijt buffet, záááálig! En later op de dag op tijd naar het station zodat we ons niet hoefden te haasten. We kopen wat spulletjes voor onderweg (chipjes, drinken, kokosnoten, snacks, brood) – we gaan er helemaal voor.

06-11-14-Trainride5W Nadia en ik horen op tijd dat de trein omgeroepen wordt, we gaan alvast in de trein zitten (groot station, lange treinen, dus we gingen maar vast op tijd) terwijl Geri en Michelle nog effe het laatste regelen. Ik check nog even met de buurman dat we in de goede trein zitten – ja hoor, op naar Bhuba!

En dan begint 10 minuten voor tijd de trein plots te rijden.. Nadia en ik schieten effe in de stress! Ik kan mijn telefoontje niet meer aanzetten (toetsen waren gelocked) en Nadia kan de nummers niet meer vinden, hahaha. Maar dan zie ik de twee aanlopen dus ik begin te roepen en te zwaaien uit de deuropening (deuren gaan niet op slot in de treinen hier).

Op een holletje komen ze eraan en gaan met een plof zitten! Hèhè, dat ging maar net goed. We installeren ons, delen een groene kokosnoot (heerlijke verse melk), Michelle gaat slapen want ze is wat ziekjes. Na een kwartiertje stopt de trein en de buurman doet een beetje paniekerig. Vreemd… Dan gaan hij en zijn vrouw plots uit de trein, zo de rails op!! Geri en ik wisselen een blik van nerveuziteit, wat is er gaande?

Niemand die Oriya of Engels spreekt, alleen maar Telugu – shit!! Dan komt onze redding: de conducteur. “Waar gaan jullie heen meiden? Nou Bhubaneswar”, antwoordden wij terwijl we beginnen te schuifelen op de banken. “Maar dan zitten jullie in de verkeerde trein!! Deze gaat naar Bangalore, de tegenovergestelde richting! Snel, snel pak jullie tassen en spring uit de trein, Nu, nu! Schiet toch op!!”

Blindelings pakken we onze spullen, maken Michelle wakker, en springen uit de trein. “Gauw, ga toch naar de overkant, blijf niet op de rails!” Een stukje door een sloppenwijk brengt ons weer terug op een reguliere straat en we houden een auto-rickshaw aan. We willen zo gauw mogelijk terug naar het station al denken we dat de trein al lang en breed weg is.

De rickshaw lijkt zich met een slakkengang voort te bewegen en we leggen ons er al half en half bij neer dat we 6 uur op de volgende trein moeten wachten, hopend dat die nog vrije plekken heeft. Op het station worden we vooral ook níet geholpen, niemand die iets weet, niemand die luistert.

En dan.. dan horen we de volgende omroep: “The train 8464 Visakapatnam Express to Bhubaneswar is now ready on platform three”. Rennen……… Hijgend, puffend en kreunend springen we op deze trein, vragen wel drie keer of we in de goede trein zitten, en de trein zet zich in beweging.

We moeten nog 9 coupé’s door voor we in de goeie aankomen waar we neerploffen en beginnen de lachen voor een ontlading van zenuwen. Gelukkig, net gehaald! Op het nippertje.

Comments: 0

RLTC Update

14-08-2008

Deze update is geschreven vanuit Hemgiri, een gemeente met zo’n 60 dorpen, in het district Sundergarh. Hier heeft CYSD een project, een DRC (District Resource Centre) en RLTC (Rural Livelihood Training Centre), zo’n 12 uur van Bhuba vandaan. De DRC traint collega’s van andere NGO’s en de RLTC traint de dorpelingen rechtstreeks.

08-08-13-SNG-threepix

Samen met twee collega’s ben ik naar Sundergarh gegaan met de nachttrein. Een collega is hier om te controleren hoe het gaat met de trainingen van de panchayatleden. Veel mensen zijn verkozen maar weten niet wat van hen verwacht wordt; er is geen taakomschrijving en ze kennen hun rechten niet, noch de wetten die ze kunnen toepassen om het leven in hun dorpen te verbeteren.

Een andere collega is hier om overleg te houden over de aangebrachte verbeteringen voor de boeren. Er is bijvoorbeeld een groep gevormd die besloten samen te werken op een gemeenschappelijk veld. Of om door te geven dat kleine boeren een afgesloten lening niet kwijtgescheld krijgen, ondanks een wettelijke regeling.

Nu hebben de boeren zelf besloten om de corruptie van de bank aan de kaak te stellen. Collega’s van Sundergarh hebben met de boeren doorgenomen wat ze moeten doen voor ze serieus genomen worden, zoals o.a. bewijs verzamelen.

08-08-12-twopixtall

En ik ben hier met de project manager om te werken aan een rapportage.

Grote verrassing: ik krijg een nieuw inzicht in dit project  waarin alle drie thema’s (livelihood, governance, education) zijn geintegreert en vergaderingen organiseert om de gebruikte strategieën te bespreken en zo nodig aan te passen. Het is me een raadsel dat niemand dit weet of anders dit nooit heeft besproken met me.

Wauw, dit is één van de goed geregelde projecten sinds ze dit model twee jaar geleden hebben ingevoerd. Vooral sinds een jaar lijkt het prima te werken, nu de kinderziektes eruit zijn  gestreken.

Ik vraag me harddop af of dit model met enige aanpassingen niet óók gebruikt kan worden in de andere projecten. Vooral met de nieuwe organisatiestructuur zou dit moeten kunnen. Een erg interessante discussie volgt en het is leuk om het enthousiasme van mijn collega’s te zien en ze scherp te houden.

Het eigenlijk werk waarvoor ik kwam, rapportage, is nauwelijks gedaan. Op dag 2 hoor ik überhaupt dat ik met niemand kan werken. En er is geen pc hier, plus maar enkele uren stroom dus ik kan ook geen ander werk ondernemen.

’s Morgens ga ik daarom twee uurtjes wandelen met mijn camera in de aanslag. Ik maak enthousiast foto’s van rijstvelden, akkers, kraanvogels, wilde bloemen, champignonnen, vlinders en andere insecten. De omgeving is prachtig en zó vredig. Het leven heeft hier nog het eeuwenoude ritme.

08-08-12-twopixwide

Ik zit ook even bij de vergadering van Priya, met de boeren. Interessant – vooral omdat ik op de non-verbale communicatie let (ik spreek nauwelijks Oriya en geen Sundergadi, een Oriya dialect). Mannen en vrouwen zitten apart. De mannen nemen steeds het woord. De mannen zijn veel zelfverzekerder. Tot er bij de vrouwen de vlam in de pan slaat!

Het is verder wel lachen met deze twee meiden, al wordt er ook serieus gepraat en zelfs in de slaapkamer gedanst! (Met de deuren en ramen op slot want niemand mag ons zien.)

Comments: 0

Weekendje Berhampur

11-08-2008

08-08-10-Gopalpur-(12)W Dit weekend ben ik er weer op uit geweest, heerlijk. Een nieuwe volunteer is een maandje geleden gearriveerd in Gram Vikas, een NGO die net buiten Berhampur is gevestigd (zo’n 3 uur verderop met de trein). Omdat ik behoorlijk wat met haar heb afgemaild voor ze arriveerde en ze een paar dagen hier logeerde wilde ik wel eens zien hoe ze het daar deed en haar plekkie zien.

Nou, hartstikke leuk zit ze daar! Dus het was vooral een weekend vol gekletst maar ook lekker uitwaaien aan Gopalpur-on-sea. Dit ingedut stranddorp ligt half uurtje verderop. Hier zie je de oude en vergane glorie van het Britse tijdperk. Mooie gebouwen, een promenade, wat hotels en enkele ruïnes.

08-08-10-Gopalpur-(7)W

Verder heb ik weinig te vertellen. Ik ben verkouden en ben vorige week enkele keren uit gegaan en een oude vriend van het eerste uur (lees: zomer 2006) is momenteel in Bhuba dus dat was ook leuk om met hem bij te kletsen.

Werk is niet anders dan normaal, al realiseer ik me steeds meer dat ik niet ga afkrijgen wat ik moet, maar ja daar leg ik me lekker bij neer. Ik zit nu deze update te schrijven terwijl ik wacht op de deelnemers van de workshop, heerlijk toch? 😉

P.S. De workshop is ‘s middags gestopt omdat niemand meer na de lunch kwam opdagen. Na deze workshop 3 keren te hebben uitgesteld barstte ik bijna ik tranen uit.. Ik had er zo verrekte genoeg van! Dit verbaasde collega’s erg, want die zijn wel gewend aan die flexibele houding… Nu heb ik weer een zonnig gevoel, dankzij een bezoek aan vredige dorpen in Sundergarh (volgende column).

Comments: 0

Een weekendje Kolkata

04-08-2008

Image by justdial.com

Image by justdial.com

Vrijdagavond na de managersvergadering (dit keer waren er 45 mensen omdat het de laatste keer was dat Jagadananda dit voorzit) eerst een biertje gepakt met Stephanie en Mariana. Om middernacht de trein genomen naar Kolkata waar in het kort me het volgende stond te wachten: Marlowe, Rose en Stuart; een paspoort-incident; een ontplofte bom; thee; en een slimme trapverkeer-oplossing.

Ja, dat paspoort.. laat ik daar mee beginnen! Ik dat stomme ding dus gewoon vergeten en de hotelmanager wilde me niet inschrijven omdat men hier aan ellenlange verplichtingen moet voldoen voor buitenlanders. Begrijp ik helemaal, maar omdat ik het riedeltje ondertussen wel uit mijn hoofd ken na meer dan twee jaar, gebruik ik mijn paspoort nog niet eens meer tegenwoordig.

Maar die man ging me toch tekeer –ik zou kunnen liegen en hij zei het niet kalm, nee nee, alles en iedereen kon het horen. Nou ja, zo ben ik nog nooit behandeld in een hotel dus ik heb me opgepakt en ben gegaan. Ja zeg, wat denkt die man wel?

Jammer, want Marlowe was ondertussen al helemaal gesettled en die moest mee, haha. Volgend hotel vond het wel vreemd, maar geloofde wel dat ik 2 jaar in Bhuba woonde en deed helemaal niet vervelend al was hij wel blij dat ik tenminste mijn identiteitskaart kon laten zien.

Op zoek naar sjaaltjes (ik was op een missie met Rose) komen we langs een thee-winkel! Jammer dat ik er geen foto van heb, dan was de sfeer goed overgekomen. In grote kisten stonden daar kilo’s en kilo’s en kilo’s thee. Ik waande me in de hemel.

Ik heb nog niet eens over de prijs onderhandeld. Ik moest voelen hoe zwaar de thee was. Ik moest ruiken aan de thee. Ik moest het proces begrijpen. En ik moest leren hoe ik goede thee moet zetten.

Dit alles wordt ons verteld in Bangla en Hindi-Engels door een man die stonk naar paan met enorme gaten in zijn hemd die hij overigens toch over zijn buik had gerold wegens de hitte en die duidelijk de laatste 20 jaar geen tandarts heeft gezien. Allemaal onderdeel van de charme die India heet. Dus nu komt er straks een pakket aan met anderhalve kilo thee. De heerlijke geur alleen al…

Het was hartstikke leuk om Marlowe, Rose en Stuart weer te zien. Het was ondertussen al een maand geleden dat ik Marlowe voor het laatst zag in Delhi en het is altijd een goed plan om met Rose bij te kletsen. Zij en Stuart werken beiden voor BNP+, een netwerk voor mensen die leven met HIV/AIDS in West-Bengal.

Marlowe is een weekje in Kolkata om aan de website van BNP+ te werken (geen overbodige luxe). We vonden een Italiaans restaurant waar de pizza’s werkelijks hemels proefden, en alle vier wisten we van gekkigheid niet meer wat we moesten bestellen.

Dan zie ik dat ik nog iets kan schrijven over de bom. Dat klinkt spannender dan het is. Maar zondag werden we dus opgebeld dat er in Kolkata een bom was ontploft. Logischerwijze wilde Rose graag weten waar die ontploft was, maar dat wist VSO niet. Lekker handig. We moesten wel ‘samenscholing vermijden’.

Best lastig in een stad met miljoenen inwoners en joost mag weten hoeveel toeristen die zich allemaal vermaken in dezelfde wijk. Maar goed, via via kwamen we te weten dat de bom was ontploft in een sloppenwijk, tussen een enorme berg afval. De theorie is dat de bom op een publieke plaats was verstopt tussen het afval om zo veel slachtoffers op te eisen, maar het afval werd te vroeg opgehaald. Nu zijn er ‘maar’ twee doden. De bom ging mijlen ver weg af, dus waar wij ons bevonden was er letterlijk geen vuiltje aan de lucht (als je de smog vergeet).

En om nog even door te gaan met willekeurige opmerkingen over mijn bezoek, dan moet ik je nog even vertellen over mijn bezoek aan Pantaloons, een soort V&D zullen we maar zeggen. Er was een sale gaande dus stel je de drukte voor.. Dan op zijn Indiaas waar mensen gaan buurten midden op de trappen. Alles liep vast.

De oplossing? Makkelijk, je zet na iedere 3 treden een werknemer in het midden die stil moet blijven staan en iedereen er rustig op wijst dat afdalen alleen rechts mag en omhoog gaan alleen via de linkerkant van de trap.

Comments: 0