The World Around Us

Lawnchairs, Lentebok and Limburg Lore

09-08-2015

A conversation with Jos Peerlings.

This tree was the last living witness of the bokkenrijder history. The legend says that they gathered here and that the cavity in the tree that was so large that one could put in a table to which four people could sit. This oak (in Kortessem) dated from around 800 and was just about the oldest tree in the country. In 1859 this tree after a heavy autumn storm was torn in half.

This tree was the last living witness to the Bokkenrijders. Legend is they gathered in the tree’s cavity, so large as to fit four at a table. This oak, dated 800 was just about the oldest tree in the country when it was torn in half by a storm in 1859.

On our recent trip to Weert (Netherlands), I was lucky enough to visit several interesting places, including the Prehistoric burial mounds of Weert, the Roman Catacombs and Gemeentegrot of Valkenburg and the Limburg Museum in Venlo.

This evening was like many we had spent at Lisette’s parent’s place. We sat around the back courtyard table, amidst the expertly kept flowers and plants of the garden. The comfortable lawn chairs along with the freely flowing Lentebok beer, courtesy of Jos, made for good yarn spinning with Lisette as my translator.

Jos got to talking about the fascinating languages and lore of Weert and then the whole province of Limburg in which it is situated. He then elaborated on the legend of Rowan Heze (who I had learned a bit about during my visit to the Limbug Museum), and the also dastardly Bokkenrijders (of whom I had not heard).


Rowan Heze

Paul, with whom I was visiting the Limburg museum, is a fan of the local band Rowwen Heze and explained to me that their name was borrowed from a legendary figure from the region. He couldn’t elaborate much more so I asked Jos that evening.

Turns out, Rowwen Heze lived in the early twentieth century and was a weird old man with a missing eye, a bald head, who stood about 175 cm tall and had seven children. More interestingly was his ability to consume raw flesh without harm and apparent immunity to pain. Jos said that Rowwen had pulled out his own infected eye when it endangered his life and that, although he never ever bathed, otherwise never fell ill.

Outside of the band, “Rowwen Heze” is an incredibly obscure reference beyond Limburg. On the internet you’ll be hard pressed to find anything about the man outside of the band. However, I did find this article , which gives a personal account of the man, summarized below.

Portrait of a legendary village figure

Artistic impression of Rowwen Heze

Artistic impression of Rowwen Heze.

Frank and Hand Litjens and Grad Poels all lived in Horst with Christiaan Hesen (nicknamed in dialect “Rowwen Heze”, meaning Shaggy Hesen) and recounted their memories of the man in 1979.

During a construction project a stone fell on Christiaan’s eye. Refusing to go to the doctor, the eye eventually grew infected and rotted away, leaving a “nasty” hole in his head. Christiaan’s clothes were so tattered that his pants were held up with bare wire and so rotten that one “got an unobstructed view of his genitals”. Christiaan did a number of vile things, such as eating carrion, spitting chewing tobacco everywhere and occasionally harassing his neighbours.

Christiaan did a number of vile things, such as eating carrion, spitting chewing tabacco into his (exposed) crotch and occasionally harassing his neighbours. However, he was also know for his psychic and healing abilities.

However, he was also know for his psychic and healing abilities. Christiaan would often heal community members by stopping bleeding, fixing sprained limbs and even healing animals. During childbirth, Christiaan would sometimes be invited over to ward off evil spirits and ghost since he “was not afraid of anything”. One man, who had badly cut his hand in a threshing machine, claimed it stopped bleeding as he passed Christiaan’s house.

Christiaan assumedly carried on in his way until he died in 1947 at the age of 93. Poels noted that Hesen was [paraphrased]…

“Someone often denounced for his dismal appearance and quirky lifestyle but on whom people often sought help from when they were in a hard way. He was immune to everything bad and lived almost a hundred years”.


The Bokkenrijders, the “Goat Riders”

Jos version

Detail of poster for play The Bokkenrijder

Detail of poster for the play The Bokkenrijder, directed by Louis De Vries in 1919.

The Bokkenrijders or “goat riders”, Jos explains, were a group of brigands from the 18 th century who rode on goats instead of horses. They robbed farms around Southern Limburg (a province of The Netherlands, though some parts are now regions of Belgium and Germany).

“People were much smaller then” he continued, making the mount feasible. When this still sounded dubious, he doubled down by stating that the police at the time rode on pigs (no pun intended)!

Towards the end of the 18 th century, the Bokkenrijders had attained somewhat of a Robin Hood reputation, in spite of apparently stealing from the poor and keeping it for themselves. For the entire second half of the century, the raiders and police rode around on their respective mounts with apprehended Bokkenrijders being sentenced to death. As it were, Jos said many petty criminals got sucked into the Goat Rider paranoia and were wrongfully executed as well.

Historical reference

Statue of a bokkenrijder in Schaesberg.

Statue of a bokkenrijder in Schaesberg.

The one things Jos had intentionally left out was the religious aspect of the Bokkenrijder phenomenon. True, they were several bands of criminals who terrorized Jos and Leny’s region back in the day. But their ability to fly on goats was supposedly derived from their pact with Satan.

It seems these groups used this propaganda to strike fear into the hearts of the population. Unfortunately in a highly religious society, this also meant they risked witch-hunt style punishment. Ninety percent so accused were tortured and put to death by the authorities. It is now thought that even those using the Goat Rider moniker had no actual occult ties. And nobody rode pigs.

Comments: 0

Halloween and St. Martin’s Day

06-11-2013

image pumpkin My family didn’t celebrate Halloween when I was younger. That was a strange North American tradition I only knew of from Hollywood movies. And thought it was strange… kids dressing up and shouting “trick or treat” to the people living in the houses on their block.

And those horrible carved orange pumpkins at the door. What was up with that, I wondered.

Yet, I never thought it strange that in the Netherlands kids (certainly in the south) carved a lamp out of (ugly) sugar beets in November. When done we’d proudly pair up and go knock on the houses in our neighbourhood. We’d sing a short, silly song in our dialect and were rewarded at every door with some candy.

This was our celebration of St. Martin’s Day, November 11, officially marking the end of the harvest season and the start of the natural winter. Originally built upon the famous Saint Martin, a humble man who was a Roman soldier and baptized as an adult and became a gentle monk.

The two events sure must have been inspired by the same events or thoughts. So, I took a look at the history of both events. (“Google it”, is what I whispered to myself.)

October 31 st is All Hallows’ eve, the evening before All Saints Day, and is not only celebrated in North America, but also in the UK and in Ireland I learned. The Celtic calendar starts on November 1 st – in other words New Years Eve! To ease people into the Gregorian calendar, the Roman-Catholic Church turned this into All Saints Day in the 9 th century. Many Irish immigrants brought the festival to the United States in the 19 th century.

In the Netherlands, Saint Martins Day (“Sint Maarten”) is celebrated on November 11 th and instead of using sugar beets, kids use pretty paper lanterns nowadays. The beets however were part of the old tradition thanking for Light, Warmth, Crops and Harvest with an enormous bonfire.

It surprised me to learn that in latter years even in Amsterdam children seem to take part in this festival! This has been connected to the many migrants Amsterdam gets from and gives to surrounding agrarian areas.

Here is a St. Martin’s song I found on the Internet. My dialect is a bit different and I recollect singing only these couple of lines:

“Sinte Merte’s veugelke,

haaj un roöd wit keugelke,

haaj un roöd stertje,

danke Sinte Merte”

Comments: 1

Renewing our vows in Thorn

22-07-2013

Leaving Africa behind meant an end to the emotional rollercoaster of the past ten months. We went straight to the Johannesburg Airport after an exhausting drive through South Africa . The ground steward was very nice when we checked in with Emirates Airline and gave us great seats. Hungry we sat down in a café and ordered way too much food.

With my belly sticking out we went on board to fall asleep on our way to Dubai. We were totally in awe of the wide selection of movies, TV shows, documentaries and music. From Dubai to Amsterdam we were mostly in awe of the new airbus A380, “world’s world’s largest passenger airliner” according to Wikipedia .

Oh, how good it was to be in my old hometown. I feel blessed having two countries I can call home. Unlike most holidays, we took our time to adjust and didn’t travel around madly. No, we were just recuperating from jetlag and stress.

13-06-06-Oma-Fleur-AngelaWbw

Together with my mother, sister and niece, I went shopping — needless to say the girls had fun! With my friend Gaby’s help, we decided which restaurant we would invite our friends to for a smart get-together. Close to Weert is a cute place named Thorn , lovingly nicknamed “the little white town”. Here, we found the perfect place.

Thorn dates back to the late 10 th century and was ruled by an abbess and 20 ladies of noble birth. The convent developed into a secular community without the strict religious laws. It even had its own jurisdiction and its own currency until the French came in 1794. The buildings have been destroyed except for the church.

Thorn1

The church was Romanesque in the 12 th century and rebuilt in the 13 th in Gothic style. Construction resumed in the 14 th century when the nave, canon hall and crypt were added. Then another century passed and it was decided several chapels should be built. Pause and take a breath. At the end of the 18 th century all Romanesque and Gothic elements were removed and the church had gained a marble floor and a new altar. The inside was painted completely white. The last change took place between 1863-1872 with the addition of a Gothic, Brabantine style tower.

13-06-08-Thorn02bwW

Let’s go back for a moment to the French invasion – the aristocrats fled and the poor started living in the wealthy houses. The French quickly imposed a “window tax”, based on the size of the windows. As a result, people closed the windows with bricks and whitewashed the houses to conceal the building tracks.

Thorn2

OK, do a quick flight to 2013.. Marlowe and I held an informal get together at ‘t Thornse Krulletje whose Chef and owner Charles van der Veer was enthusiastic about what we wanted and suggested a yummy lunch menu.

We then exchanged newly written vows (this time in Dutch!) that emphasized not our original vows but where we stand today. As Marlowe’s vow said, “more the wiser” and thankful we are in good health and able to support one another, creating our future together.

Beloftes

13-06-09-RenewalVows030W

13-06-09-RenewalVows035W

This was our way of making something positive out of our home invasion adventure in Maputo. And of course, I have a new wedding band! This ring has a completely new character but is a combination of my former engagement ring and wedding ring that I both lost. With thanks to Ruud van de Voort Edelsmid.

We’d like to especially thank everyone who came and made our get together so unique! Gaby, thank you for the pictures.

13-06-09-RenewalVows058W

13-06-09-RenewalVows072W

13-06-09-RenewalVows077W

13-06-09-RenewalVows065W

It was then that Gaby introduced us to Marge and Vincent from VanMoorselFotografie.nl ; we were gifted a love-shoot! Marge and Vincent took us to few hotspots in Thorn and took their time to made us look at our best. They had even thought of all the little details! Here are a few of my favourite images:

RenewalVows_09W

RenewalVows_02W

RenewalVows_03W

All in all we were only ten days in my beloved “kikkerlandje”, too short to unpack but we sure got some relaxation in! And as always, my dad and I did our ritual of toasting with my favourite beer Lentebok. With renewed energy and all the Dutch goodies (home baked apple pie; always a winner!) we flew to Canada where Marlowe’s parents were awaiting us at the airport.

Comments: 0

Nieuwe kansen voor februari

04-02-2009

Reverseculture Een niet zo spetterend januari zit erop en ik zie nieuwe kansen voor februari. Die baan komt er nu wel aan? Een trouwjurk is gevonden en nu zoeken we leuke dingetjes erbij. De griep is afgezworen. Ik ontving vele felicitaties. Tussendoor fantaseer ik over de toekomst.

Verder ben ik er eindelijk weer eens voor al die verjaardagen in februari. Ik klap van blijheid in mijn handen, haha. Ooit zal ik ook wel de tocht naar de sportschool in zetten! En dan af en toe een lekker wandelingetje om heerlijk uit te waaien.

Momenteel ben ik er niet zo zeker van dat die ‘reverse cultureshock’ weg blijft bij me, want ik blijk het hier toch iets moeilijker te hebben dan ik dacht. Ik gooi het maar erop dat ik even niet op mezelf woon en geen baan heb. Maar is dat echt alles? Ik ben er zelf nog niet over uit.

Feit is wel dat ik af en toe wel erg verlangend terug denk aan mijn leventje in Bhuba. Al was ik in augustus ook maar al te blij dat het dáár af liep. Ik was klaar mijn project en de cyclus van vrijwilliger. Waarom dan wel dat verlangen? Geen idee dus.

Misschien omdat de zon praktisch altijd scheen en daarom mijn humeur beter was? Misschien omdat mijn dag pas begon om 10.00u en dat perfect paste bij mijn persoontje? (“ik ben niet zo’n ochtendmens, weet je?”) Misschien omdat het vegetarische mij beter beviel dan het aanvallen op ieder stuk vlees hier? Misschien omdat het leven een stuk relaxter was ondanks terugkerende frustraties?

Hoe dan ook, het meeste ben ik bezig met het aftellen van de tijd – nog drie maanden!!!!! Canada, here I come!!

Comments: 0

Baanloos, baanbrekend, baanzoekend en baancreëerend

17-01-2009

unemployment Zo ziet het leven eruit na India, Vietnam en Canada. Ik ben baanloos, maar wordt gezien met baanbrekende mogelijkheden. Ik zoek me het gompie en creëer waar mogelijk mijn eigen banen. Het schiet niet op, dat is mijn algemene ervaring.

De kredietcrisis doet goed zijn werk. Mijn dagen gaan op aan het bezoeken en registreren bij nieuwe uitzendbureaus, het vervelen van de consulentes, het binnenlopen bij het CWI (pardón UWV WerkBedrijf), het zoeken op internet.

En zowaar, een eerste sollicitatiegesprek is eruit gerold (die natúúrlijk niet zo lekker liep met mijn gehoest en gerochel) en morgen een tweede. Ik kijk uit naar dit tweede gesprek, het is een open sollicitatie en ze willen eerst horen wat ik voor ze kan betekenen voor ze kijken of ze iets hebben.

Ik kan dus ook zomaar een nieuwe functie creëeren; ook weer eens wat anders. Maar meestal krijg ik te horen dat ik te hoog opgeleid ben. Tja, een opleiding helpt je dus ook niet meer vooruit tegenwoordig. (al blijf ik ervan overtuigd dat NGO management dé opleiding voor mij is) En je moet ook flexibel zijn. Dat ik dit bewezen heb kan men niet deren, zou het niet de juiste flexibiliteit zijn?

Mijn ervaringen staan niet alleen. Dezelfde vacatures circuleren onder meerdere uitzendbureau’s dus ik ben zeker niet de enige die maar weinig vacatures vindt. En de werkloosheid loopt op; de bedrijven hebben het voor het kiezen qua personeel. Ook op de terugkomdag van VSO Nederland hoor ik dit.

En dan moet je wel kunnen verkopen dat je in het buitenland bent geweest. Nou, dat kan ik wel verantwoorden en dus verkopen. Zonder het woord vrijwilliger of ontwikkelingswerker te noemen. Maar dat denken de mensen aan de andere kant van die sollicitatietafel er wel bij. En dat vind ik een stuk moeilijker. Misschien moet ik alsnog concluderen dat ik niet zo goed in het verkopen ben. Salesfuncties leg ik altijd al naast me neer, dat zegt natuurlijk al genoeg.

Het was trouwens wel grappig op die dag bij VSO. Allerlei verhalen gehoord uit China, Indonesië, Namibië, Malawi, Cambodja en Mongolië. Wat levert het toch veel herkenning op terwijl er ook heel andere ervaringen tussen zitten. In het algemeen besef ik wel dat ik veel geluk heb gehad. Met een leuk cluppie samenwerken en wonen. Ja, ja, met alle strubbelingen. Maar toch.

En wat heb ik veel op het werk geleerd. Dat hoorde je erg veel. Iedereen heeft wel iets geleerd. En wat hebben onze medemensen in Nederland het toch druk-druk-druk. Juist alle herkenbare ervaringen voor, tijdens en na de placements zijn een feest. Toch ben ik er wel klaar mee. Ik weet wat ik wil en hoe ik het ga bereiken. Een druk jaar ligt voor me. En dat is toch anders dan ik gehoord heb van andere VSO’ers.

Laat ik na twee weken de moed maar niet opgeven bedacht ik me. Welnee, met vernieuwde energie gaan we er tegenaan. Want was is het nou? Pas twee weken écht werkeloos zijn? En laat ik duidelijk zijn, heb je een baantje of projectje? Vergeet me dan niet op te bellen!!

Comments: 0

Het Hollandse luilekkerleven

13-12-2008

08-12-01-Baronie-Route-(7)W Brrr… wat een kou als je uit India aankomt zonder jas en de eerste sneeuw van het jaar valt op je! Via Brussel en Maastricht komen we aan in mijn geliefde Weert.

Nadat we het belangrijkste hebben gedaan – bijkletsen met de familie en een jas kopen – gaan we proberen wat van mijn kikkerlandje te zien. En zo zien we de St. Jan in den Bosch, het KMA in Breda en de gevangenis, Amsterdams’ nachtleven op het Leidseplein en Coffeelovers in Maastricht.

Ik voel me nergens echt bekend maar ook niet onbekend, interessant want zo ga ik me over een week ook voelen in Toronto! Maar we nemen wel de nieuwste trend vanuit Nederland mee; het omtoveren van leegstaande kerken tot functionele winkels of restaurants. Het bevalt me wel, het is zonde om de gebouwen of te laten vervallen of te slopen.

08-12-02-Baronie-Route-(4)W

En laten we niet de ‘hike’ vergeten die we hebben ondernomen voor Sense International en om onszelf nog eens een beetje te pushen. De wandeling, de Baronie Route ten zuiden van Breda, is 55km lang en we hebben er twee dagen over gedaan. Bedankt allemaal voor de opbrengst!

08-12-01-Baronie-Route-WW

In de tussentijd hebben we lekker gegeten met vrienden, een karaoke avond gehad en veel gesnoept. En dan is het tijd voor de Sint om op de ramen te kloppen; je had de kinderen omhoog moeten zien schieten! Hahaha.

Comments: 0

Terug in de georganiseerde chaos!

15-03-2008

Flag-Netherlands-India Drie weekjes Nederland zijn omgevlogen, vooral de eerste twee weken met alle ‘dates’ met vrienden en de laatste week vol met mini-projectjes als het digitaliseren van oude foto’s en het kopiëren van DVD’s.

En het geregel voor het visum. Een dagje Den Haag was uiteindelijk voldoende, driewerf hoera voor de Indiase Ambassade! Een geboortedatum en een knuffel kan blijkbaar meer doen dan de uitstekende connecties van VSO UK in London. Ik vrees dat het inderdaad iets meer ging om geluk en het kunnen houden van een enthousiast gesprek over India (zonder kritiek) dan iets anders. Maar alles was waar, geen leugentje om bestwil gehouden zelfs.

En ik ben er wat blij mee, hier op het vliegveld van Delhi, wachtend op de vlucht naar Goa waar ik een strandvakantie ga houden, met dat 6 maanden lange visum! Hierna hard werken voor CYSD, want 6 maanden is maar een korte tijd. Maar ik heb d’r toch zo’n zin in!!

En dus terug in de chaos die meer georganiseerd is dan je zou verwachten – petje af! Ik heb er tegenwoordig lol aan om die organisatie te vinden. Want ze is er echt vaker en méér dan je denkt. Heerlijk. Het maakt zo’n wachtproces ook leuker. Gelukkig maar want vooral op weg naar Nederland was het bijna gekkenwerk. Drie uur lang van de ene rij naar de andere schuifelen. Met wel gratis water overal. En die buitenlandse toeristen maar sussen en uitleggen dat het allemaal goed komt.

Op de terugweg naar Delhi gisteren schreef ik nog op “wat zal er nu gebeuren als ik aan kom? Zal ik het toch echt weer leuk vinden? Zullen de mensen blij zijn dat ik terug ben? Heb ik dat gekkenhuis echt gemist? Zeker weten? Je denkt altijd van alles zeker te weten, maar na twee jaar weet ik donders goed dat dat heus niet altijd het geval is.

Nu, 14 uur na aankomst in Delhi weet ik weer dat de smog in mijn (niet door te kammen) fijne haren is gewaaid. Weet ik weer dat alles net effe anders gaat dan je dacht. Hoor ik blijdschap aan de andere kant van de telefoon als ik Susan en Joyce spreek om te zeggen dat ik bijna op het vliegtuig zit naar Goa. Ik lees een blij mailtje van mijn collega’s die “hip hip hurrey” schrijven.

Overal op straat hoor je weer klaterende goudstraaltjes (oftewel pissende mannen op iedere hoekstraat). Verhip, ik mis ook al mijn salwar kameez en zie dat Steph vooruit kijkt om bij te kletsen en nog eens een ouderwetse filmavond te houden. Ik voel de zon in mijn gezicht schijnen en zit onvermoeibaar te onderhandelen met een auto-rickshaw driver. Ik ben thuis!! Ja, Nederlandse ben ik in hart en nieren, maar India heeft (ook) mijn hart gestolen!

Grappig trouwens, in juni vorig jaar heb ik het volgende over mijn verlangen naar Nederland geschreven:

“Serieus, even normaliteit om je heen hebben zorgt ervoor dat ook ik normaal blijf. Ahhhh… ik heb zo’n lang verlanglijstje, zoals lekker eens een keertje shoppen zonder aangegaapt te worden; stamppot eten; vlees eten!; drop snoepen; bijkletsen; zitten in een auto met deuren en een goede vering terwijl mensen zich aan de verkeersregels houden en er niet continu getoeterd wordt terwijl er giga-gaten in de wegen zitten; liggen op een pluche bank een Nederlands boek lezen.”

En wat heb ik nu gedaan in deze visum-gerelateerde vakantie in winterig Nederland? Precies wat hierboven staat!! Hahahaha. Winkelen was vooral leuk vanwege de keuzes en het moderne en het gezelschap. Bijkletsen met iedereen onder meerdere lunches en dineetjes. Wel viel het vlees me toch een beetje zwaar dit keer en naast de drop ben ik vooral aan de chocolade paaseitjes gegaan!

Autoritjes waren er ook voldoende al vergat ik vaker dat er zoiets als een autogordel bestaat, dat die het doet en dat het zelfs verplicht is deze te gebruiken! Nederlandse boeken heb ik nu gelukkig ook in Bhuba, maar tóch heb ik weer een mooi boek gevonden (Bedwelmd van Lulu Wang – een absolute aanrader).

Natuurlijk heb ik weer veel lol gehad aan het fotograferen van het jong spul van de familie. En veel contact gehouden met het thuisfront via internet. Hè? Jaja, ook in India heb ik nu een soort van thuisfront, wat een giller!

Tot zover mijn thuisgevoel in beide landen.

Comments: 0

Home Sweet Home

07-08-2007

Na drie weken weer een update voor de website.. jullie kunnen je wel voorstellen dat ik in NL vooral NIET achter de pc ben gekropen! Ik controleerde alleen af en toe de mail m.b.t. VSO en CYSD.

Een korte terugblik op Kolkata:

De maandag vóór ik vertrok naar Amsterdam Airport heb ik samen met Neil de trein genomen naar Kolkata. Twee uur te laat kwamen we eindelijk aan in Pailan, dat ligt net buiten Kolkata, waar de sectoral workshop werd gehouden. Hier heb ik meteen Stephanie, mijn nieuwe huisgenote en CYSD volunteer, gesproken, het is een leuke meid die nu al de juiste vragen stelt.

Alle nieuwe vols ontmoet en even lekker bijgekletst met iedereen. Sommige vols zie ik voor de laatste keer want vier vertrekken in augustus, waaronder alle drie de vols (Mutya, Marlowe en Tom) in Delhi! De workshop zelf heb ik maar 1 dag mee gemaakt en ondanks alle moeite van mij en Mutya hebben ze het toch volgepropt met presentaties die veel te uitgebreid en saai waren. Jammer. Het onderwerp was –opnieuw– mainstreaming. Sommige vols deden weinig mee en dat helpt ook niet al te veel.

Op dinsdagavond zijn we ’s avonds lekker gaan uit eten met iedereen in Kolkata (in Pailan zijn er geen mogelijkheden, dat is maar een dorp!) en daarna zijn de meeste vols nog even uitgegaan – samen met Joyce heb ik continu op de dansvloer gestaan om me heerlijk uit te leven. Rama, de nieuwe Programme Manager voor Disability, blijkt een goede danser en Danny (nieuwe vol) kan er ook wel wat van! ☺

De tweede dag van de workshop betrof gender gelijkheid en dat had ik graag mee willen maken, maar ik zat blij in mijn vliegtuig! Ook heb ik een volunteer meeting moeten missen, maar gelukkig hebben Mutya en Joyce goed waar genomen voor me. Ik heb begrepen dat ik nu twee nieuwe leden heb in het comité: Danny en Julie terwijl Mutya as we speak op het vliegtuig richting Filippijnen zit!

De vakantie:

Prachtig in 1 woord! Heerlijk past ook in het rijtje! Effe wennen terwijl het ook meteen heel vertrouwd is. Het is raar om ineens iedereen op straat zomaar te kunnen verstaan. Wat zijn we ongeduldig! Druk schema verder want ik wil proberen om iedereen te zien, en dat is me ook wel gelukt.

Dus aan iedereen: bedankt voor de gezellige (en serieuze) gesprekjes, het bijkletsen en voor meerderen ook voor het lekkere eten! Het was ook erg gezellig om iedereen weer te zien met de ‘get together’, al is het jammer dat niet iedereen mee deed met de Bollywood dans!

07-08-02-Gaia-TwoPix

Wat leuk om eindelijk Tessa (1 jaar alweer!) en Sara (8 maanden) te kunnen zien. Ik heb genoten van alle ogenblikken met Tim (een heerlijk manneke van 15 maanden), Anna-Elise (al bijna twee en groot dat ze al is!) en Fleur (haar mondje staat niet stil.. wat een slimme meid!) en natuurlijk ook de rest van de familie: mijn ouders, mijn (schoon)broer en (schoon)zus, tante Elly en andere ooms en tantes.

Je kunt het uit bovenstaande aflezen: na al het gekletst heb ik vooral veel gespeeld met de kleintjes in de familie, tjonge wat is het toch geweldig om tante te mogen zijn! Fleur en ik zijn nu de grootste vriendinnen na de doorbraak “wat heb je in je neus hangen, tante Lisette?”. Ik heb in korte tijd heel wat voor gelezen, poppetjes aan en uit gekleed, puzzels gelegd, gedanst op K3 en naast de driewielerfiets gelopen.

07-08-02-Gaia-Park-(24)W

Anna-Elise is een stuk verlegener en voorzichtiger, maar wat een moppie! Ze geeft alles weg wat ze heeft, geeft je voorzichtig een prachtige glimlach en kan zich al goed overal op concentreren. Een echt schatje! Tim is daarnaast een echt jongetje en rent overal op af zonder nadenken, die gaat nog heel wat vallen! Hij huilt bijna niet, lacht graag zijn twee ondertandjes bloot, wil altijd naar de klokken met opa, luistert met opgeheven vingertje naar overkomende vliegtuigen en zakt voorzichtig door zijn knietjes als hij mee wil dansen. Knuffelen kunnen ze allemaal als de beste, dus ik kan er weer even tegenaan!

07-08-03-Speeltuin-(29)W

Verder uiteraard wat gewinkeld, Indiase snacks klaargemaakt, Indiase biryani en kicherie gekookt, een bezoekje gebracht aan de kapper, boeken geleend bij de Bibliotheek voor Expats (wat een uitvinding!) en alvast enkele opleidingsbrochures doorgenomen voor mijn terugkomst (denk eraan om een cursus te doen om me beter voor te bereiden op een volgende baan).

Kortom, in plaats van terug te komen in Nederland en te moeten werken had ik lekker vakantie en kon ik iedere dag een beetje uitslapen. Ik heb weer een portie ‘normaliteit’ in mijn lijf om er weer een tijd tegenaan te kunnen en de rugzak vol met lekkers zal ook helpen. Met een kilo kaas in de koelkast met wat stroop en hagelslag erbij zou dat toch wel moeten lukken! En voor een leuke gelegenheid kan ik nu ook tompoezen maken, mmmm.

07-08-02-Matheu-Pap-DhotiW

India:

Het was weer vertrouwd om terug te zijn met alle geuren, kleuren en geluiden. Het was me toch wel wat saai op straat – zo stil is het in Nederland! De felgekleurde sarees en salwar kameez zijn weer terug in mijn blikveld en mijn oren suizen weer van het gekwaak van een kikker die in een put springt en daar, mét echo, tevreden verder kwaakt.

Mijn poetser komt me vertellen dat ze twee enorme spinnen heeft moeten opruimen en de hagedisjes in mijn huis zijn goed gegroeid. Het is dertig graden, continu regen dus zweten geblazen. Het is naast Weert, ook een beetje home sweet home .

Comments: 0

Hoe neem je afscheid van iedereen?

16-03-2006

Dit boek gaat mee! Bedankt allemaal, xoxo.

Ik had geen idee.. En nu eigenlijk nog niet, terwijl het vandaag al de laatste dag is dat ik in Nederland ben en de meeste mensen uit mijn vertrouwde omgeving niet meer zie. Raar is dat toch. Wat zeg je tegen elkaar in die laatste ogenblikken? Geef je de ander een hand, een blik, een kus en een knuffel?

Maar het allerbeste wat men voor mij heeft gedaan  is het organiseren van een heel persoonlijk afscheidsfeest!

Mijn familie heeft een fantastisch feest voor me op touw gezet waarvan ik tot op de laatste minuut alleen wist dat het op zaterdagavond van 11 maart 2006 zou plaatsvinden. Zo goed en zo kwaad als het kon heb ik geprobeerd me niet al te nieuwsgierig op te stellen – al moest ik natuurlijk af en toe even vissen naar wat hinten. Het blijkt dat ik een slechte visser ben, niemand heeft ooit ook maar íets los gelaten! Ik denk dat ik mijn technieken eens wat ga verfijnen..

Op vrijdagavond kreeg ik enkele verzoekjes van ‘De Feestcommissie’: een tiental swingende CD’s klaarleggen en mij om 11.00u de volgende morgen begeven naar mijn peettante waar ik de gehele dag in de watten zou worden gelegd. Met dit laatste verzoek wist ik toch wel bijna zeker dat het bij mijn ouders zou worden gehouden, maar stug werd door iedereen volgehouden dit soort informatie echt niet te weten! En ik moet het mijn tante nageven, ze heeft me ook daadwerkelijk de hele dag vertroeteld door mij o.a. mee te nemen voor een heerlijke lunch in de stad.

Pas laat maken wij ons klaar en lopen gezellig naar mijn ouders om daar de auto te nemen. Eh… de auto te nemen? Ja hoor, weer gefopt! Het is tóch bij mijn ouders en bijna alle genodigden zijn er al.

Yummy!

Bij binnenkomst zie ik een prachtig versierde kamer, die compleet is omgetoverd zodat iedereen gezellig met elkaar kan kletsen, een mooi buffet, overal kaarsen en prachtige Indiase foto’s met zelfs een Hindi-liedje op de achtergrond om de juiste sfeer te creëren. En dat is jullie zeker gelukt: de sfeer was geweldig! Ik heb met iedereen kunnen praten, maar lang niet genoeg, de tijd gaat véél te snel op dit soort momenten. Er is ook heerlijk Indiaas eten klaargemaakt, niet gewoon ingeslagen maar overal de recepten van opgezocht en zelf allemaal klaargemaakt. Het smaakte dan ook heerlijk! En dit zijn de dingen die het nou juist zo persoonlijk maken, zo geweldig voor mij.

Naast dit alles kwamen jullie met nog iets: een prachtig ingebonden boekwerk met een bijdrage van alle genodigden. Wauw, het is ontroerend en allang ingepakt want het gaat zeker mee en zal als een oud en versleten boek mee terug komen! Daarnaast zal het natuurlijk altijd een ereplaatsje krijgen in mijn boekenkast.

Feestcommissie: bedankt voor het opzetten van dit fantastische feest! Het was echt geweldig!!

En ook bedankt aan iedereen die is gekomen om zo met mij (en van mij) afscheid te nemen. Het was nog steeds raar om “dag” te zeggen op dat allerlaatste moment. Net zo goed als dat ik merkte dat afscheid nemen niet echt nodig is. Vrienden blijven we en met de moderne communicatiemiddelen zijn we ook allemaal bereikbaar. Dus tot schrijvens, mails, bellens, chattens, webcams, skypens etc!

Het is jammer dat twee goede vriendinnen van mij niet aanwezig konden zijn, maar gelukkig heb ik van jullie nu ook afscheid kunnen nemen (waarbij van eentje de hormoonhuishouding op hol is geslagen als zwangere vrouw, terwijl bij de ander de bus maar niet komt opdagen..).

Ik hoop dat iedereen ook mijn afscheidscadeautje aan jullie leuk vindt. En hopelijk heb ik dit ook wel een beetje ‘geheim’ kunnen houden! 🙂

Hieronder enkele foto’s die genomen zijn.

Comments: 0

Geprikt aan alle kanten!

10-03-2006

Altijd geweten dat er heel wat geregeld moest worden voor je naar het buitenland kon vertrekken. Maar iedere dag komt er weer iets nieuws bij.. zou het ooit ophouden? Zo ook “even” de vaccinaties laten zetten. Wanneer leer ik nou eens dat “even” niet opgaat bij mij?

Netjes maak ik in januari een afspraak bij een Travel Clinic in het westen van ons kikkerlandje en kom er vervolgens achter dat je absoluut een ID bij je moet hebben wanneer je naar een ziekenhuis toe gaat. Weer een nieuwe regel in regeltjesland Nederland! Wel lastig dus, want mijn paspoort is richting London gegaan voor mijn visum. Afspraak maar verzetten dan, “geen probleem” wordt mij verteld door een aardige receptioniste aan de telefoon, “als je maar twee weken voor vertrek hier bent geweest.” Netjes stap ik dus twee weken voor vertrek in de trein naar Rotterdam (mét ID) en na een gesprek met een aardige dokter en de verzekering dat ik niets mankeer loop ik door naar de vaccinatieafdeling. Oeps, mevrouw wat bent u laat, nu kan ik niet alle vaccinaties zetten! Uw DTP shot is nog geldig, ik schrijf even wat malariapillen voor en geef  ook nog snel een cocktail van Hepatitis A en B. Maar de andere vier kan ik u niet geven. “Ehh.. pardon?” vraag ik nogal verrast. Wat blijkt? Een aantal vaccinaties bestaan uit meerdere shots die wel een maand beslaan!

Gelukkig kom ik er al gauw achter dat twee vaccinaties makkelijk te zetten zijn in New Delhi. Dus krijg ik daar de herhalingshots voor Hepatitis B en de vaccinatie tegen rabiës (stel je voor dat je plots in het donker gebeten wordt door een hondsdolle vleermuis.. moet er toch niet aan denken!). De vaccinatie voor TBC kan in twee sessies worden gezet door GGD Limburg, maar uiteraard kan het níet in Weert.

Hé, miste ik niet nog wat? Yes, indeed.. want de vaccinatie voor Japanse Encephalitis (wisten jullie dat het bestond??) kan niet gezet worden in India, mag niet meegenomen worden in het vliegtuig en dan blijkt ook nog eens dat er leverproblemen zijn! En nu? Gelukkig zijn na enig beraad de GGD en de Travel Clinic het er wel over eens dat deze ziekte zeldzaam is voor Europese reizigers, vnl. voorkomt in landbouwgebieden met rijstvelden en varkensboerderijen en tenslotte dat het eigenlijk alleen noodzakelijk is als je in de landbouw werkt. Omdat ik wel in contact kom met de lokale bevolking wordt het aangeraden, maar het risico is dus niet al te hoog. Ook deze ziekte wordt overgebracht door muggen en zodoende leer ik dus nogmaals de belangrijkste les voor de komende twee jaar:

Trouw met je klamboe, kleed je in lange kleding en smeer muggenafwerend Deet óveral

Kortom: het is weer geregeld, maar het duurde een weekje voor alle informatie boven was!

Comments: 0